Over 2020 | Jaaroverzicht

Jaaroverzichten. Ik lees ze graag maar zelf schrijven heb ik al een lange tijd niet gedaan. Terwijl een jaaroverzicht je juist heel goed kan laten zien hoeveel je gegroeid bent in de afgelopen 12 maanden. 

Nikki Pommer, jij hebt deze blog aangevraagd dus deze is voor jou 

Hoewel er dit jaar veel is gebeurd in de wereld – alles stond letterlijk op z’n kop, er schoten monolieten uit de grond, COVID-19, tractoren reden over de snelweg voor protesten (ik heb toch in flinke files gestaan vanaf mijn boereneilandje) en heel Nederland leerde hoe belangrijk het is dat de Black Lives Matter-protesten gehouden werden – heeft 2020 voor mij ook mooie dingen meegebracht. 

Januari

• Mijn manuscript met de werktitel ‘Zandkasteel’ kwam tot leven. Op 6 januari kreeg ik een idee voor een nieuw fantasy boek en terwijl ik eigenlijk wilde wachten met schrijven, begon ik toch aan het ontwikkelen van deze nieuwe wereld. 
• Ik liep voor het eerst op krukken. Hier kan ik maar een ding over zeggen: je waardeert pas dat je kan lopen als je niet meer fatsoenlijk kan lopen. En misschien een tweede ding: kijk uit waar je loopt, stommerd. Elke keer dat ik nu mijn teen stoot, denk ik weer terug aan die scheve teen van januari.

Februari

• Het afstuderen begon. Voor mijn afstudeerstage besloot ik buiten mijn comfortzone te treden en bij de Kunsthal te gaan werken. Ik heb er al vaker over geschreven, ik leerde erdoor wat ik niet in het leven wil, maar ook hoe fijn het is om wel naar een kantoor te kunnen – want toen kwam de lockdown.

Maart 

• Anne was jarig. Mijn zusje vierde haar twintigste verjaardag, dat kon toen nog. Het was wel een beetje gek om op verjaardag te zijn terwijl er in Brabant ineens heel veel mensen ziek werden. 
• Ik zag mijn stiefbroer, schoonzus en neefje. Dat is een heel punt ansich. Mijn schoonzus Céline die ik al een paar jaar niet had gezien door mijn eigen keuzes had me twee keer uitgenodigd voor Annes verjaardag en daar moest ik erg om lachen. Ik wilde haar en de jongens natuurlijk heel graag zien, maar kon er juist om lachen omdat Anne mij niet had uitgenodigd. Uiteindelijk ben ik toch gegaan en heb ik de hele middag mijn neefje vastgehouden. Toen was hij net twee maanden. 

April

• Een dag bij mijn vader en stiefmoeder gespendeerd. In april gingen Anne en ik op en neer naar onze vader. Ze pikte me met de auto op bij het station in Goes en terwijl zij en pap gingen mountainbiken (trainen voor een marathon, of zoiets), zat ik op kantoor voor een vergadering van mijn stage. Daarna heb ik gezellig een middag en avond met de familie gespendeerd. Dit was een mooi begin om een eind te maken aan die zeven jaar geen contact.  
• Oma’s boek maakte sprintjes. En niet zo weinig ook. Vanwege de lockdown had ook Joke veel meer tijd om aan oma’s boek te schrijven. Doordat het weer ook mee zat, konden we in de buitenlucht op haar boerderij zitten. We spraken af dat we het boek met oma’s verjaardag aan haar wilde presenteren, maar dat betekende wel dat we moesten opschieten. 

Mei

• Ik haalde mijn scriptie. Wat een feestelijk moment was dit. Ik weet nog hoe studieplazabuddy Elvira en ik zaten te juichen achter onze laptop. Het was een enorme opluchting en terwijl ik nog stond te shaken van het nieuws, kreeg ik geweldig babynieuws van een klasgenoot. Ik moest er zelfs van huilen, haha!
• 10.000 woorden voor ‘Zandkasteel’. Ik tikte met mijn nieuwe manuscript mijn eerste mijlpaal aan. Een van acht, kan ik je zeggen. Ik weet niet goed waar het aan lag, maar ik voelde zo’n motivatie voor dit boek. Misschien was dat de drive die zei ‘no more bullshit, jij gaat met dit boek debuteren’. Want alle voorgaande jaren raakte ik die motivatie steeds kwijt en twijfelde ik aan mijn kunnen. Niet met dit boek. 

Juni

• Afstuderen. Dit was me toch een dag. Ik ga er niet te veel woorden aan vuil maken want ik heb er al genoeg over geschreven, maar nadat ik slaagde met een cijfer dat ik niet had verwacht, kon ik toch mijn tijd als Crossmediale Communicatie studente afsluiten. Ik had het maar mooi gehaald. 
• We hebben oma’s biografie afgemaakt. Met nog een knallende eindsprint, kregen we oma’s biografie af. We besloten eindelijk een titel en stuurde alles door naar onze redacteur. Sanne heeft zo hard voor ons gewerkt, dat was niet bizar. 

Ik kan wel zeggen dat de afgelopen maanden mijn doorzettingsvermogen enorm op de proef gesteld werd. In april met schrijven, tussen februari en juni met afstuderen, daarna met solliciteren en ondernemen… daarvan leerde ik ook dat ik niet te ver vooruit moet plannen, want voor je het weet veranderen je plannen.

Juli

• Het boek ging naar de drukker. Dit was een van de spannendste periodes dit jaar. niet alleen het opsturen naar de drukker en het moment van ‘wow, nu is er geen weg meer terug’, maar ook de levering van het boek en het plannen van de lancering. Mijn eerste boek kwam er nu echt aan. 

Augustus

• De maand van de sollicitaties. Na het afstuderen werd het me wel duidelijk gemaakt dat een baan de meest logische optie was. Ik had een geweldig sollicitatiegesprek in Zierikzee voor een vacature waar ik veel voor kon schrijven. Ik werd dan wel niet aangenomen maar ik liet wel een hele goede indruk achter. Zo goed, dat ik er in december weer aan herinnerd werd.
• De boeklancering van oma’s biografie vond plaats. Wat een dag, wat een dag… niet te geloven. Je leest alles over de lancering terug in ‘een ode aan oma’ en in het tweede weekoverzicht van augustus. 
• En daarbij ook oma’s 88^e verjaardag. Na een turbulent jaar met ziek worden de dag na haar 87^e ben ik heel blij dat we opnieuw oma’s verjaardag konden vieren. Zeker nu op latere leeftijd ga je elke verjaardag waarderen!

September

• De diploma-uitreiking vond plaats. Dat was een spannend moment. Ik voelde zo’n prestatiedruk van buitenaf, omdat ik nog geen baan had en eigenlijk aankwam zonder carrière. Zo voelde het voor mij. Ik tekende mijn diploma, staarde naar de zaal met 900 stoelen en dacht na over mijn toekomst. Wat wilde ik nou echt?
• Fulltime ondernemen. Die vraag die ik mezelf stelde, zette alles op z’n kop. Wat ik echt wilde, wist ik niet. Ik wist het wel, maar durfde het niet uit te spreken. En toen ik dat eindelijk deed na een huilbui, voelde het bizar goed. Ik ging me volledig focussen op fulltime ondernemen. 
• En daaruit rolde een idee voor mijn nieuwe boek. Vanaf september heb ik wekelijks aan dit boek geschreven. Binnen drie maanden stonden er al 35.000 woorden op papier. Eerst een deel met de hand, daarna alles digitaal. Ik plande gelijk de lancering in, 1 september 2021. Dan had ik een moment om naar toe te werken, want deadlines werken motiverend. 

Oktober

• Mijn eerste spreekklussen op basisscholen en Hogeschool Rotterdam. Ik wilde heel graag op scholen spreken. Dit om mijn carrière daarin te kickstarten, maar ook om oma’s verhalen te delen. Op de basisscholen vertelde ik geschiedenisfeitjes, hoe je interviews afneemt en hoe je je eigen boekje vouwt met een blad. Voor de HR sprak ik over het kiezen van je eigen pad, het uitgeven van boeken en het belang van SMART-doelstellingen.
• Ik maakte mijn manuscript af. Na tien maanden hard werken stonden er 80.000 woorden op papier. Mijn boekvoorstel was ook helemaal af en ik liet Sanne Hillemans mijn motivatiebrief lezen. Ik was er helemaal klaar voor, maar hield mezelf nog twee dagen in.

November

• Mijn manuscript ging naar uitgeverijen. Op 1 november 2020 stuurde ik mijn manuscript naar een handvol uitgeverijen. Waarom op de eerste dag van de maand? Omdat dat goed voelde op dat moment. Iets met een schone lei van een nieuwe maand. 
• Ik zag ook mijn andere stiefbroer weer na zeven jaar. Aan het begin van de maand reisde ik weer naar mijn vader. Het was wat rustiger wat betreft corona en ik wilde er toch even uit. ’s Ochtends speelde ik met mijn neefje, overdag kookte en kletste ik met pap, ’s avonds zag ik mijn andere stiefbroer weer en heel laat ’s avonds zat ik met mijn stiefmoeder in het bubbelbad. Ik bleef geheel onverwachts slapen, maar dat maakte het alleen maar beter. 
• Een geweldige middag met Nikki en Sanne. Om zowel Nikki’s als mijn verjaardag te vieren (we verschillen maar 8 dagen), spraken we een dag af. We kletsen over alles, werkelijk waar alles. Het was geweldig. Maar vooral ook nodig, ik had een heel lage sociale meter die week. 
• Jarig! Ik vierde mijn verjaardag. Dat was echt super. Ik had gepland om alleen maar taart bij oma te eten en lekker te chillen, maar ik zag onverwachts nog veel meer familieleden die even bij oma langskwamen. 
• Een mini surpriseparty. ‘s Avonds gingen we ‘uit eten’, zo zei mama het. We reden en we reden, en uiteindelijk kwamen we bij Joke op de boerderij uit. Ze had samen met mijn zusje een mini surpriseparty georganiseerd. Oma, mama en ik waren er, samen met Joke, en dan Anne en Mitch. Dat was heel speciaal. Daarover lees je meer in mijn maandoverzicht van november. 

December

• Ik kreeg een fulltimebaan aangeboden. Weet je nog dat sollicitatiegesprek in augustus? Op 10 december werd ik compleet overdonderd met een telefoontje. Of ik nog steeds bij dit bedrijf wilde werken, er kwam weer een vacature open en het zou om 40 uur gaan. We spraken af dat ik zou beginnen met 32 uur, maar dat ik er heel goed over na moest denken. Ik heb flink aan twee nagels gebeten voor de stress, laat ik het zo zeggen. Ik wist echt niet wat ik moest doen. 
• Oma’s biografie werd genomineerd voor The Indie Awards. In november vond de hele nominatiemaand plaats. Zelf nomineerde ik ‘Indie’ en ’55 Tips’, maar Nikki, mijn zusje Anne, Insta-friend Marloes en Veronique nomineerden oma’s biografie voor drie awards. Vanaf februari kan je stemmen!
• Ik tekende mijn contract. Je zou denken met al dat boekengepraat dat dit een boekcontract zou zijn, maar dat was het niet. Ik had besloten voor de baan te gaan. Ik wilde het op z’n minst proberen. Blijf ik dan wel ondernemen? Jazeker, dat blijf ik er gewoon naast doen. Je kan nog steeds inspiratiesessies boeken en mij vragen om voor de klas te spreken.
• Ik zag 2/3 van mijn familie terug. Zoals je in mijn december maandoverzicht wel zal lezen, heb ik een hele spontane week gehad waarin ik meer dan de helft van mijn vaders familie na zeven (en iemand na tien) jaar weer gezien heb. Alle ooms en tantes, twee nichten in real life en een nicht en achternichtje via FaceTime. Nu nog oma en haar man en twee neven, en dan heb ik iedereen weer gezien.

Dit jaar was een rollercoaster. Een goede rollercoaster, dat dan weer wel. Ik kan alleen maar duimen dat 2021 half zo goed wordt als dit jaar, alleen dan zonder corona alsjeblieft. 

Hoe was jouw jaar? Schrijf jij weleens jaaroverzichten?

Liefs,
Femke