Nog niet zo lang geleden deelde ik de blogpost “Wanneer ga je uit huis?” – een citaat van de vraag die mij ontzettend vaak gesteld wordt. Ik ben bijna drieëntwintig en ja, misschien is het weleens tijd om op mezelf te gaan. Maar in die blogpost deelde ik mijn eerlijke mening dat ik daar nog niet aan toe ben.
Om nog even terug te blikken op de situatie, leg ik hem nog kort uit. Mijn zusje Anne is al lang uit huis. Die ging op haar achttiende al samenwonen. Heel spannend, dat wel. Zelf hoor ik vanaf mijn twintigste steeds de vraag: “Wanneer ga je uit huis?”. Het liet me niet bepaald welkom voelen en ik ben ik mijn ogen al veel te vaak verhuisd in mijn leven, dat ik er nu gewoon niet aan toe ben. Niet helemaal, tenminste. Want toen ik in 2017 dacht van, ja, ik verhuis nu naar de andere kant van het land, en me toen ineens bedacht – toen liep ik vast. Ik had een paar maanden lang met oogkleppen op voorbereid op die verhuizing toen ik besloot dat een opleiding in Arnhem niet was wat ik wilde.
Vervolgens begon ik aan een tussenjaar waarin ik ging werken en daarna startte ik de opleiding Crossmediale Communicatie. Ondertussen ben ik afgestudeerd. Maar nu begint het echte leven. Het echte leven met een ‘grote mensen baan’ en dat idee is toch nog wel beangstigend.
Waarom dit nog niet het moment is
In mijn tussenjaar spaarde ik al het geld dat ik verdiende op om mijn opleiding te betalen. De studiefinanciering die ik toen per maand kreeg mag ik houden, en vult die kosten van de opleiding weer terug aan. Dat ging dus allemaal regelrecht naar mijn spaarrekening. Maar voordat je denkt dat je die digitaal kan plunderen, ho maar. Als pasafgestudeerde staat er eerlijk gezegd maar heel weinig op mijn spaarrekening. Zeker nu ik mijn eerste boek uitgeef en daar best wel wat geld in is gaan zitten.
Het belangrijkste dat nu moet gebeuren is een baan zoeken. Ik heb hier en daar gesolliciteerd, maar op het eiland Goeree-Overflakkee is niet veel te vinden. Niet iets dat snel in mijn straatje past of bij mijn opleidingen aansluit. Dat betekent niet dat ik niet solliciteer op banen die me ook wel tof lijken, zoals receptionist bij een notaris. Maar als ik iets wil doen wat wel bij mijn interesses aansluit, dan moet je al snel naar de stad. Rotterdam, Zierikzee of zelfs Goes. Gelukkig is Goes even ver als de locatie van de Hogeschool waar ik zat, dus valt het allemaal nog wel mee. Als ik het geluk heb dat ik wel word aangenomen, dan is het nog steeds niet het moment.
Want net als banen zijn huurhuizen hier in Oude-Tonge er zo goed als niet. Als je wil kopen, start het al bij €250.000 en dat bedrag kan ik niet zomaar uit mijn mouw schudden. Is er eindelijk een huis dat te huur staat (wat er meestal maar een of twee per week is), dan staan er al 75 mensen voor op de lijst en probeer daar dan maar eens doorheen te komen. Hoewel dat misschien een negatieve beredenering is, is het wel de waarheid. Dan zit ik liever nog wat langer thuis, verveel ik mijn moeder nog wat langer en doe ik wat meer in het huishouden terwijl ik werk, ervaring op doe en het belangrijkste: sparen. Kun je ook wel wat spaartips gebruiken? Ik heb er een hele blogpost over geschreven.
Wat heb ik al aan uitzet?
Gelukkig ben ik al aardig onder de pannen als het gaat om uitzet. Haha, pannen – want de laatste toevoeging aan mijn verzameling zijn drie pannen van Anne en haar vriend. Een wokpan, een grote koekenpan en een kleintje. Laatst heb ik al mijn uitzet op de foto gezet om eens goed te inventariseren wat ik allemaal nog meer nodig heb en daar ga ik ook een blogpost van maken. Die kan je binnen nu en een maand verwachten.
Het grote mensen leven staat op me te wachten, ik heb er wel zin in, maar het is ontzettend spannend. Dus, ik solliciteer nog even verder. Tot snel.
Liefs,
Femke
Alles op zijn tijd. En dat er daar weinig spannende banen en huizen voor goed opgeleiden zijn, verbaasd me niets. Succes met de jobzoektocht.
Auteur
Dankje!