Het schrijfproces van mijn boek ‘Slashwerk: Waarom kiezen als je kan combineren?’ heeft mij vorig jaar een hoop lessen geleerd. Geen enkel boek lijkt op elkaar qua schrijfproces en dat wil ik je laten zien. Dit is hoe mijn boek ‘Slashwerk’ ontstond en wat ik van het schrijfproces heb geleerd.
Hoe kreeg ik het idee van ‘Slashwerk’?
Toen ik vorig jaar afstudeerde, stuurde ik een hoop sollicitaties om ergens aan de slag te gaan als communicatiespecialist of tekstschrijver. Maar alles resulteerde in een afwijzing. Het voelde alsof ik gefaald had. Zeker toen ik bij de diploma-uitreiking aan kwam. Ik voelde me niet succesvol, omdat ik geen baan had, omdat ik niet het afstudeercijfer had dat ik wilde, en omdat ik niet durfde uit te komen voor mijn droom.
Dus daagde ik mezelf uit. Een boek dat eigenlijk had moeten gaan om een omzetchallenge, groeide uit tot een waar boek waarin ik mijn stem terugvond. Door ‘Slashwerk’ leerde ik opkomen voor mijn droom: meer boeken schrijven. Ik leerde hoe ik mijn eigen weg moest volgen in plaats van het beeld dat mijn familie of social media schetst.
Het hele verhaal van ‘Slashwerk’ lees je in het boek zelf!
Hoe schreef ik de eerste versie van mijn boek?
Ik wist dat ik het boek dit keer met de hand wilde schrijven. Ik kocht een kladblok, pakte mijn pen erbij en plakte de voorkant vol met gele memo’s. Het eerste dat ik deed was een lijst met onderwerpen maken. Een free write, een braindump, hoe je het ook wil noemen. Het werkte wel, want zo kreeg ik de eerste vijftig pagina’s van dat kladblok vol. Onder de eerste versie valt wat mij betreft ook het overtypen naar de computer. Dat was zoveel werk, dat ik er kramp in kreeg. Ik wilde er slimmer mee om gaan, dus ik dacht dat ik de dicteerfunctie, die ik vaak genoeg ook op WhatsApp gebruik, hier wel voor kom gebruiken. Dat heeft mijn redacteur wel geweten.
De tweede, derde en vierde versie van ‘Slashwerk’
Voor de tweede versie van ‘Slashwerk’ had ik een vijftal proeflezers gevraagd om hun eerste mening te geven. Ik was opgelucht dat ik mijn verhaal verteld had, maar zag het nog niet rooskleurig in. Dat gebeurde wel door de reacties van de proeflezers. Ik realiseerde meer en meer dat het geen uitlaatklep was maar juist een goed hulpmiddel voor anderen. Voor de tweede versie voerde ik ook de interviews uit. Zo stuurde ik alles naar redacteur Sanne.
De derde versie was me een waar project. Ik had het allemaal veel te rommelig gedaan. Die dicteerfunctie had ik nooit moeten doen, de interviews waren all over te place en mijn introductie bestond uit drie delen die allemaal te veel op zichzelf leken. De derde versie gooide ik daarom helemaal om: nieuwe volgordes, hoofdstukken samenvatten (killing my darlings) en ik ging nieuwe stukken schrijven. Dan kun je misschien wel raden wat er toen weer op de planning stond?
De vierde versie van ‘Slashwerk’ bestond toen uiteindelijk uit het verwerken van de laatste (en volgens mij inmiddels derde) ronde feedback van de redacteur. Daarna was het alweer tijd voor het binnenwerk wat Sanne echt mega snel gedaan heeft.
Wat heeft het schrijfproces me geleerd?
Les 1: Probeer eerst wat structuur te bedenken voordat je gaat schrijven. Ik ben overduidelijk geen pantser, iemand die zomaar verhalen uit z’n duim kan zuigen en die direct kan opschrijven. Wat ik wel kan is goed structuren maken en die duimzuigverhalen daarin verwerken.
Les 2: Laat ik maar nooit, never nooit meer die dicteerfunctie gebruiken.
Les 3: Het is leuker en meer therapeutisch dan ik dacht om het met de hand te schrijven.
Wat heeft het schrijfproces van jouw boek jou geleerd?
