Als je mij al een tijdje volgt, en mijn Pinterest kent, weet je dat mijn board Worldwide een van mijn grootste verzamelingen is. 730 plaatjes. De wereld is een oester, zeggen ze. Ik vind van wel. Het is mijn oester aan inspiratie. Vandaag deel ik mooie bezienswaardigheden die ik ooit hoop te bezoeken en laat ik zien wat voor moois ik van Wereldkaarten kreeg.
Het liefst blijf ik mijn hele leven met plezier schrijven en nieuwe culturen ontdekken. Een mens mag dromen toch? Voor deze blogpost denken we al het geld en de tijd even weg en te kunnen dromen van een volgend reisje.
Weinig tekst en veel foto’s – dat is de enige manier om deze blogpost te beschrijven. Als reisvlogs niet jouw ding zijn, kan je ons reisje hier nog even terugkijken. Lijkt je een lange blogpost met alle foto’s leuk? Laat dat me dan even in de comments weten, dan komt die binnenkort ook nog online.
Zoals je in deel een hebt kunnen lezen, hou ik ervan om ver van te voren een inpaklijstje samen te stellen. Dan speur ik Google af naar de temperaturen van de bestemming, bekijk ik wat ik wil bezoeken en of ik daarvoor goede schoenen nodig heb en natuurlijk het gevalletje van: heb ik andere stekkers nodig? Het liefst schrijf ik zo’n lijst weken, soms maanden, van te voren zodat ik alles alleen nog maar hoef in te pakken en de ‘inpak-stress’ ver achter me te laten. Gelukkig heb ik daar niet echt last van.
Nog vijfenveertig nachtjes. Nog vijfenveertig nachtjes voor Nienke, Ismay en ik samen het vliegtuig instappen om naar het mooie Edinburgh te vertrekken. Dè plek waar ik mijn eerste boek over schreef. Ik weet nog wel dat het boeken ons wat moeite kostte maar toen ik de meiden in december met me meevroeg kon ik alleen maar breed glimlachen want wat zou dit een avontuur gaan worden. Als ik iets leuk vind om te doen, dan is dat het voorbereiden van vakanties wel. Weken voor ik naar Barcelona ging, stond mijn koffer al ingepakt (dan droeg ik die hele leuke outfit toch gewoon even niet?). Voor Trapani gold hetzelfde. Ik wist nog niet eens of het wel door zou gaan en mijn rugtas stond al klaar, alsof ik zomaar op een dag kon verdwijnen. Twee weken later zat ik in het vliegtuig. Nu ben ik iets later, het duurt nog steeds zes weken voor we gaan, maar toch heb ik gevoel dat ik het iets rustiger en langzamer aanpak. En gelukkig doe ik het niet alleen.