Soms moet je je angsten onder ogen komen

Tja, deze titel staat al een paar maanden in mijn drafts. Gewoon weg omdat ik mijn angsten weer de teugels laat vastpakken. Ik kan soms een ontzettende pessimist zijn. Reactief ook, daar kwam ik bij mijn keuzevak achter. Maar ik laat me vooral vaak door mijn angsten leiden. En dat moet afgelopen zijn. Eerst wist ik niet goed wat ik met die angsten aan moest, maar nu weet ik dat wel. Ik moet ze onder ogen komen. En dat is precies wat ik gedaan heb.

De dood

Eerst maar the unevitable. Iedereen gaat een keertje dood, hoe eng dat ook klinkt. En ik laat me hierdoor tegenhouden. Dat gebeurt niet bij iedereen, eigenlijk maar bij één persoon en dat is mijn oma. Ik vind het zo ontzettend eng om te weten dat ze waarschijnlijk nooit mijn kinderen zal ontmoeten, misschien wel nooit mijn eerste uitgegeven boek, mijn eerste huisje, mijn eerste tatoeage (van haar ketting, waar ze trouwens tegen is) … en ga zo maar door. Ik weet dat ik op mijn moeder kan rekenen, maar de enige persoon waar ik alles voor zou opgeven, is mijn oma. En eerlijk gezegd, doe ik dat ook. Zo ben ik op het mbo niet op buitenlandse stage geweest omdat ik bang was dat er iets zou gebeuren als ik niet in hetzelfde land was en met moeite terug kon komen en dan misschien haar laatste adem zou missen. Heel depressief, maar het is wel waar. 

In mijn maandoverzicht van februari kan je pas goed lezen hoe vaak ik bij oma ben. Maar dat vind ik niet erg. Oma’s huis is de enige plek die mijn hele leven hetzelfde is geweest en daar voel ik me veilig. Bij oma voel ik me veilig en terwijl ik oma meer overeind hou dan zij mij, voelt het toch een beetje andersom. 

Samen met mijn oudere nicht Joke schrijf ik een biografie over oma. Dat hele project laat me inzien hoeveel tegenslagen oma in haar leven al heeft gehad. Hoe hard ze heeft moeten werken voor eten op tafel, hoe hard ze heeft moeten knokken voor haar eigen leven in de oorlog en tijdens de Watersnoodramp, maar ook het knokken voor haar familie, toen haar man overleed en ze er ineens alleen voor stond. Als je dan zo haar hele tijdlijn ziet, dan realiseer je pas echt hoeveel er gebeurd is. Hoe veel haar lichaam heeft moeten voortduren. Dat ik soms denk, het geeft een keer op. En dat vind ik zó ontzettend eng. Poef, bam, ineens geen oma meer. Hoeveel meer kan ze nog aan? Hoeveel jaar blijft ze nog lekker zwemmen, bij hoeveel te warme zomers kan ze haar hoofd nog koel houden (afgelopen zomer was gewoon te veel) en hoeveel verkoudheidjes kunnen haar longen nog aan? 

Door dit boek leer ik ook meer over mezelf kennen, maar ik leer vooral eerlijk te zijn. Joke gaf me de kans om dit hele enge idee een plekje te kunnen geven, door oma’s erfenis vast te leggen. En daar horen soms wat traantjes bij. Dat is niet erg. Na een van onze schrijfsessies liet ik oma een pagina van mijn introductie lezen. Een pagina waarin ik enorm eerlijk was over mijn angst om ineens geen oma meer te hebben. Die gedachte maakt me zo misselijk. Terwijl ik het aan haar liet lezen, filmde ik voor Vlogmas en zo kon ik haar reactie vastleggen. Deze video zal altijd op mijn laptop blijven staan. Hoewel je haar gezicht niet kan zien, hoor je wel haar stem. Haar stem die mij troost, die me moed schenkt, die me vertelt dat het niet erg is, dat zij in leven in het hiernamaals gelooft, en ook al geloof ik niet zo veel als zij gelooft, moet ik toch vertrouwen hebben. En dat probeer ik, heel hard. 

Oma zei, ‘Goed op papier gezet hoor, maar dan zal je wel een beetje verdriet hebben als ik een keer kom te overlijden?’ 

Een beetje heel veel, oma, een beetje heel veel. En toen gingen de watersluizen open. En ze gaan nog steeds open. Ik houd het niet helemaal droog tijdens het schrijven deze blogpost. Maar ook dat is niet erg. Vanmiddag ga ik gewoon weer naar oma toe, zoals elke dag dat ik vrij ben van school. Samen lezen, samen theedrinken, samen spelletjes spelen, samen kletsen. Ik zie haar zo graag blij. En terwijl ik begon te huilen, hield oma alsnog een glimlach op haar gezicht. Om deze zelfde reden vind ik het eng om ik hou van u te zeggen. Dat weet ze wel, maar ik zeg het te weinig, omdat ik bang ben dat eens de laatste keer zal zijn. Maar die avond snakte ik gewoon naar een dikke knuffel en met verschrikkelijke huilstem en ogen vol tranen zei ik dat ik wel heel veel van haar hou. 

Eens is de laatste keer… en dan weet ik wel dat oma wel echt een goed leven heeft gehad. In elk leven zitten ups en downs, maar ze heeft zoveel mensen om haar heen die van haar houden. Ze heeft nog zoveel pit. En daar haal ik mijn kracht uit. 

Ik denk niet dat deze blogpost nog eerlijker en persoonlijk had kunnen worden, maar ik ben trots op het feit dat ik het geschreven heb. En waarom ik het wilde delen? Omdat ik vast niet te enige ben die over dit soort dingen nadenk. Of laat tegenhouden. 

Zo, dat is eruit – en dat voelt goed.

Liefs,
Femke