Toxine van Rani de Vadder is haar debuut bij Hamley Books. Het volgt het verhaal van Khala, als Offer is ze het bezit van de Opperheer die haar Talent niets liever dan alleen voor zichzelf wil hebben want Khala’s Talent is doden door slechts één aanraking. Maar Khala neemt voor het eerst het beslissingsrecht over haar eigen leven in handen en vlucht.
Toxine is een heel sterk debuut
Ik moet bekennen dat ik het boek op de cover heb gekocht, die trok direct mijn aandacht. De flaptekst was heel uitnodigend en dus gooide ik het boek in mijn digitale Donnermandje. Ik had bij dit boek de hoop dat het me uit mijn boekslump zou trekken en dat heeft het zeker gedaan. Vier leessessies en hij was uit.
Ondanks dat ik echt van het boek genoten heb, moest ik aan het begin wel even wennen. Het ging in mijn ogen soms iets te snel en te gemakkelijk, zoals Khala’s vriendschap met de mysterieuze Vex. Het deed me denken aan een andere versie van #instantlove, haha. Maar later in het boek trok Rani dat heel goed recht. De personages waren duidelijk maar complex. Vex is mijn favoriete personage in dit boek, en niet om wie hij is (en dat hij me heel knap lijkt), maar omdat Rani hem zo goed heeft neergezet.
Niet alleen de personages, maar ook de wereld waarin Toxine zich afspeelt heeft Rani heel mooi neergezet. En dan te bedenken dat ze het boek zomaar uit haar duim zoog en niet meer een outline werkte, echt chapeau. Dat vertelde ze onlangs in mijn blogpost over schrijfroutines. Echt, bijna geen outline en dan zo’n boek neerzetten. Dat vind ik echt heel gaaf. En Rani had nog meer goed nieuws. Er komen binnenkort nog twee boeken van haar uit, dus je kan vast wel raden wat er over een tijdje op mijn verlanglijst zal staan!
Boekkruimels
Tijdens het lezen merkte ik dat mijn gedachten ook vaak naar andere boeken ging. Niet op een manier van ‘deze scène is saai’ maar juist op de manier ‘ik voel invloeden van andere boeken’. Zo waren de eerste broodkruimels die ik oppakte Alice in Wonderland en Divergent, en vervolgens scènes uit de film Noah (met Emma Watson over de ark van Noah) en daarna ook Percy Jackson en Hongerspelen-vibes. Dat vond ik best cool. In mijn eigen feedback van mijn schrijfsels komt dat ook wel eens voor, maar bij Toxine was nu niet vervelend. Misschien ben ik wel de enige die dat merkte, haha.
Een mini-ding vond ik dat sommige scènes iets te poëtisch of geforceerd werden afgerond, zoals hoe de duisternis aan Khala trok als ze ging slapen. Maar nadat het steeds vaker gebeurde merkte ik wel dat het meer een schrijfstijl-ding is dan te perfectionistisch willen zijn, net als dat ik met mijn openingszinnen heb.
Al met al vond ik Rani’s debuut echt heel erg goed. Op haar Instagram heeft ze al een tipje van de sluier opgelicht van nieuwe boeken en daar kijk ik heel erg naar uit.
Cijfer: 9,5
Sterren: 5
Kende jij Toxine of Rani al?
Liefs,
Femke
PS. Wil je meer recensies lezen? Ik schreef recensies over ‘Kopje onder‘ en ‘Als de nacht eindigt‘.
